உன் புன்னகை பூச் சொரிவில் கனிவுறு மனம் கண்டேன்
ஊருக்குள் உத்தமரை நிதம் தேடி நீ வருகிறாய்
நூல் வேலி தாண்டித் தாண்டி
நுகர் கொம்பு ஊன்றி ஊன்றி
நகம் பதிக்கும் கூட்டம் தானே இங்கே இங்கே
ஆணோ பெண்ணோ தொடாத பாகங்கள் ஏதும் இல்லை
தொட்டணைத்தே வாழுகிறார் தொட்டும் குறை விட்டதில்லை
பகலிலே அருந்ததி நோக்கும் பெருந்தகையே எல்லோரும்
பொய் முகங்கள் போடும் கோலம் கை விலங்கும் காணாத் தூரம்
பூகம்பச் சாரல் வீழ்ந்து புறையோடி போன பின்னும்
நீ அள்ளி வருகிறாய் வெள்ளி அலை
இங்கு நாம் காணும் வேடங்கள் வெளி வேசமே.....
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire
அனைவரின் கருத்துக்களையும் வரவேற்கிறேன்...