மாமா வாங்கோ மாமா வாங்கோ

மாமா வாங்கோ மாமா வாங்கோ

                        மழலை பூக்கள் அழைக்கின்றோம்

செஞ்சோலை நிழல் தந்த மாமா வாங்கோ

இரத்த ஆற்றில் தினம் மிதக்கின்றோம்

கண்ணை பறிச்சு காட்டில் விட்டு 

கைத்தடி ஒண்டு தாறாங்க

கைத்தட்டு ஏந்தி பிச்சை கேட்க

வீதியில் எங்களை விட்டாங்க

பாரத வரவு பெளர்ணமி என்றே

அப்பா அன்று சொன்னாரு

எங்களை விழுங்கும் சுனாமி என்றே

தலைவர் மாமா நீங்க சொன்னீங்க

காதகர் வந்தார் காமுக கழுகாய்

அம்மா கூட இரையாணாள்

சிங்கள ராணுவ கொடும்வதை முகாமில்

அப்பா கூட பிணமானார்

கருநிலா காலம் கண் உறங்கி நாளாச்சு மாமா

சாகாமல் சாகிறோம் சவக்காட்டில் வீழ்கிறோம் 

காத்திட ஓடி வாங்கோ 

மழலை பூக்கள் வாடுகிறோம்

உங்கள் மதி முகம் காட்டி போங்கோ

பாவலர் வல்வை சுயேன்

இனப் புயல் இங்கே வனப் புயலா தமிழா

இனப் புயல் இங்கே வனப் புயலா தமிழா - தினப்

புயலாலே இன்னும் நீ அடிநிலைதானா
சுதந்திர வாழ்வை சுறண்டலில் துலைத்து சிறையில் ஏனடா
கேழ்விக் குறியாய் வளைந்த வாழ்விற்கு நீதி தேடடா தமிழா
பூவரசம் வேலிக்குள் புலுணிக் குஞ்சும்
புலி ஜென்மம் எடுக்கலையா
உலக வானில் புலிக்கொடி உயர்ந்து
மான மறவரின் மரபு உயரலையா
அகரம் எழுதி அறிவைச் சேர்த்த
அழகு ஈழமடா
கனிந்த பழம்தான் தமிழீழம்
கையில் கிடைக்கும் எக் காலம்
மசக்கையிலே நீ மாற்றான் கால் நிலை
உலைக் களத்தாலே உருகி ஓடுதே
உன் உறவின் ரெத்தமடா

சமர்க்களம் ஆடிய வேங்கைகளாலே மலர்ந்தது தமிழீழம்

வஞ்சனைக் கொடியோர் வாரி இறைக்க
கொடும் தீ கருகி கண்ணீரில் முற்றம்
சந்ததி வாழ சரித்திரம் படைப்போம்
நாளை விடியும் நம் தேசம்
உலகப் பந்திலே தமிழனின் காலம்
வாடா தம்பி வாடா
இனப் புயல் நிறுத்தி சரித்திரம் படைப்போம்
தமிழரின் தாகம் தமிழீழத் தாகமடா

பாவலர் வல்வை சுயேன்
2012ல், எழுதிய பாடல்

மகளிர் தின வாழ்த்துகள்

சிற்பி செதுக்கா பொற் சிலை மகளீரே
சித்திரம் சிரித்திட சித்தம் சிதைந்தேனடி
ஆடாமல் ஆடும் தூரிகை ஒளியே
எண்ணை இல்லாத் திரியே
உம் சுடர் மிகையில்
இடர் அகன்றேனடி

உயிரே உயிரே என உடல் உரசி
கொள்ளை இடும் உலகிது தங்கமே
இல்லாத இளவு வீட்டில்
ஒப்பாரி கேட்கும்
இரங்காதே

சீதனம் கொள்வனவில் சீதா என்பார்
சீர் திருத்தவானும் சேதாரம் சேர்ப்பான்
உவமையில் உன்னுரு செவ் விளக்கு
நிறை ஒளியில் நீ குத்து விளக்கு
தயங்காதே தங்கமே
மாற்று குன்றா தங்கம் பெண்ணே
உமக்கென மலர்ந்தது மகளிர் தினம்
மான்புற சூடு மின்னும் மகுடம்
வாழ்க வாழ்க வளர் நிலவுமாய்
மாதரசிகளே
பார் போற்றும் உமை அனு தினம்

பாவலர் வல்வை சுயேன்

ஆசிரியர்!!

மழலையர் மனமும் மண்ணின் குணமும்
மறந்தறியார் அசிரியர் மாபெரும் குருவே
அவர் மனம் ஓர் நூலகம்   

புத்தகத்தின் பக்கங்களை புறட்டும் முன்னே
அட்டவணை முறையில் அறிவூட்டுவார் ஆசிரியர்
கல்விக் கூடம் அழைக்க
அழுது கொண்டே வந்தேன்
அன்றென் முதல் வகுப்பறை
வயது ஐந்து

பார்க்காத முகங்கள் பழகாத சொந்தங்கள்
சிலர் சிரிக்கிறார்கள் சிலர் அழுகிறார்கள்
சிலர் முகங்களில்
கண்ணீர் கோடுகள்
காய்ந்திருந்தன
மணி ஓசை கேட்டது
அந்த மணி ஒலிதான்
எமது ஆரம்பக் கல்வியின்
கட்டியம் சொன்னது

அழுகையை நிறுத்திக் கொண்டேன்
வணக்கம் தந்தார் ஆசிரியர்
அவரின் நண்பன் வெள்ளைச் சோக்கு
கரும் பலகையில்
ஒவ்வொன்றாக எழுத எழுத
உச்சத் தொணியில் உரம் இட்டு
உயிர் எழுத்துக்களை
அ ஆ இ ஈ உ ஊ என்றே
அறிவுப் பால் ஊட்டினார் ஆசிரியர்

உயிர் எழுத்துகள் பன்னிரண்டும்
மெய் எழுத்துகள் பதினெட்டும்
உயிர் மெய் எழுத்துகள் இருநூற்று பதினாறும்
வர்ணப் படங்களோடு புத்தகத்தில் இருந்தாலும்
சொல் இயல் சொல்லில் இசையுற
ஓடி விளையாடு பாப்பா
நிலா நிலா ஓடி வா
நில்லாமல் ஓடிவா என்றே
பாலுந் தெழி தேனுமாய்
தாய்த் தமிழ் குழைத்தூட்டி
எம் கல்விக் கண்ணை திறந்தார் ஆசிரியர்

பிள்ளை மனம் வெள்ளை மனமே - அதில்
வெற்றுடமாய் கிடந்த இருட்டுப் பலகையில்
வெள்ளைச் சோக்காய் உயிர்த்துவம் சேர்த்து
அழகுத் தாய்த் தமிழால்
அன்றாடம் எமக்களித்தார்
கல்வி கற்றதினால்
உலகில் மேதைகள் உண்டு
உலகம் உய்திட உழைக்கும்
உழைப்பாளியும் உண்டு
அகிலம் பற்றி நிற்கும் அன்புக்கு
மூலமும் ஆசிரியரே
அறிவுச் சுடரொளியும் அவரே
ஆசிரியர்களே,
உம்மை சிரம் தாழ்த்தி வணங்குகிறோம்
நன்றி நன்றி நன்றி
நன்றி எனும் மூன்றெழுத்து மாலை சூடி
வாழ்த்தி வணக்குகிறோம் உம்மை

பாவலர் வல்வை சுயேன்